เราอยากให้มุ่ยเป็นศิลปินนะ

เออจริงๆเรื่องนี้มันก็นานพอสมควรแล้วเหมือนกันแต่เราอยากจะพูดถึง

จริงๆแล้วเรามีเพื่อนคนหนึ่งที่ปลื้มอีกคนอยู่ในมหาวิทยาลัยเพราะว่าเขาดูเก่งทุกอย่างแล้วเขาก็ดูตั้งใจเรียนมากๆผิดกับเราในตอนนั้นที่เป็นเด็กกะลามากๆเขาคือ คุณพรนภา

แต่สิ่งที่เราจะพูดถึงเขามันไม่ใช่เรื่องนี้หรอกมีอยู่วันหนึ่งเราไปบอกกิ๊ฟตอนที่ทุกคนยังไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรว่า

มุ่ย ‘กิ๊ฟเราเป็นโรคเดียวกับแวนโก๊ะ’

กิ๊ฟ ‘โรคอะไรอะมุ่ยแวนโก๊ะเป็นหลายโรคนะ’

มุ่ย ‘ไบโพล่ากิ๊ฟเราเป็นไบโพล่า’

หลังจากนั้นกิ๊ฟก็ซื้อสเก็ตบุ๊ค project ให้เราส่งมาที่บ้านจากที่อยู่กิ๊ฟตอนนั้นก็คือเป็นอเมริกานะคะเป็นหนังสือสเก็ตบุ๊คเล่มเล็กๆแต่ตอนนั้นเรากำลังดาวกับชีวิตอยู่เราเลยไม่สามารถทำโปรเจคนั้นให้สำเร็จได้ถ้าทำสำเร็จมันจะถูกเข้าไปบรรจุอยู่ในห้องสมุดที่อเมริกาให้คนทั่วไปได้เข้าไปดู

กิ๊ฟบอกเราว่า’เราอยากให้มุ่ยเป็นศิลปินนะ’

นั่นน่าจะเป็นคำพูดสุดท้ายที่เราคุยกับกิ๊ฟในแชทผลงานของกิ๊ฟส่วนมากจะเป็นการวาดภาพท้องฟ้ากิ๊ฟเคยไปลุยทะเลทรายมาแล้วเพื่อวาดภาพท้องฟ้าของเขาในปัจจุบันเขาก็ยังเป็นแรงบันดาลใจให้เราเขาได้วาดภาพผนังให้กับสถานที่นึง ในเมืองบอสตันประเทศสหรัฐอเมริกาขอบคุณกิ๊ฟมากเราไม่รู้ว่าเราเป็นศิลปินหรือยังนะในปัจจุบันแต่เราคิดว่าเราเข้าใกล้ความฝันของเรามากขึ้นณ.วันสุดท้ายที่เราได้คุยกันในแชทคำพูดของกิ๊ฟมันก็ยังติดในใจเราตลอดมาภาพนี้คือภาพผลงานของกิ๊ฟไปติดตามผลงานได้ที่https://ponnapa.com/